15 lutego 2017, Zuzanna i Robert Krzystyniak

„Teraz więc pozostaje wiara, nadzieja, miłość, te trzy; lecz z nich największa jest miłość”.
(I Kor. 13, 13)

Z powodu tej ogromnej miłości Boga do człowieka podarował On nam swego Syna – Pana Jezusa.
Z powodu tej wielkiej miłości do człowieka Jezus Chrystus zgodził się umrzeć za nasze winy
i uwolnić nas z naszych grzechów, niemocy i chorób.
Z powodu tej, jakże niewielkiej, ale szczerej, miłości staje człowiek przed swoim Stwórcą,
w którego istnienie i moc wierzy, któremu ufa i w którym pokłada nadzieję.

Z łaski Boga Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi i Zbawiciela ludzi, 22 stycznia 2017 r. stanęliśmy w naszym zborze przed tymi, którzy jeszcze nie poznali Jego miłości, dobroci i miłosierdzia. Stanęliśmy, by zaświadczyć o PRAWDZIE, która przynosi wieczne wybawienie, ukojenie, pokój i radość, która daje nam prawo do Bożego, nieskończonego dziedzictwa. Śpiewaliśmy na chwałę potężnemu Bogu, ogłaszając Jego wielkość, dobroć i wierność, czytaliśmy Słowo Boże – niezmienne od wieków – i opowiadaliśmy, jak wielkie i cudowne rzeczy czyni On pośród nas, swego ludu.

Z radością i miłością spoglądaliśmy na tych, którzy przybyli w progi naszego zboru. Modliliśmy się o wiele wcześniej, prosząc Boga o nich, o ich czas, uwagę, serca. Prosiliśmy o Bożą obecność pośród nas, o Boże kierownictwo.

Tego wieczora kolejny raz doświadczyliśmy łaski i mocy naszego Pana. Opowiadając o Nim, przypominając sobie Jego dzieła, widzieliśmy poruszenie naszych gości i sami byliśmy poruszeni. Dzieląc się miłością, sami ogrzewaliśmy się jej płomieniami. To Bogu oddajemy chwałę i część, dziękując za możliwość pracy na Jego niwie.